Μάρτιος 1821: «Ελευθερία ή Θάνατος» φώναζαν οι αγωνιστές της Επανάστασης, κρατώντας τα όπλα και αντικρύζοντας τους Τούρκους.
Μάρτιος 2009: Το επαναστατικό σύνθημα φαίνεται να μην έχει αλλάξει και πολύ, μόνο που σήμερα το φωνάζουν οι εργαζόμενοι σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, κρατώντας το χαρτί της απόλυσης και έχοντας απέναντί τούς τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις.
Η επανάσταση έχει ήδη ξεσπάσει. Η Γαλλία αποδεικνύεται ιδιαίτερα μαχητική. Χθες, Γάλλοι εργαζόμενοι σε εργοστάσιο αμερικανικής φαρμακευτικής εταιρείας έπιασαν όμηρο τον διευθυντή τους, διαμαρτυρόμενοι για τις 110 απολύσεις που εξήγγειλε. Λίγες μέρες πριν, την ίδια αντίδραση είχαν συμπατριώτες τους, απολυμένοι της SΟΝΥ ενώ άλλοι προτίμησαν με «όπλα» τους τα αυγά να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους για τους 1.100 υπαλλήλους που έβγαζε στον δρόμο η διοίκηση της εταιρείας ελαστικών Continental.
Στη χώρα μας, η επανάσταση δεν έχει ακόμη πάρει μαζικό χαρακτήρα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους εργοδότες να κερδίζουν προς το παρόν τη «μάχη». «Πυροβολούν» τους αντιπάλουςυπαλλήλους με τετραήμερα, διαθεσιμότητες, αλλαγές στις εργασιακές συμβάσεις, έχοντας βέβαια κρυμμένο άσο στο μανίκι: τις απολύσεις. Στο άλλο στρατόπεδο πάλι επικρατεί ανησυχία για το ποιες θα πρέπει να είναι οι επόμενες κινήσεις.
«Φοβόμαστε μήπως μείνουμε στους πέντε δρόμους, γι΄ αυτό δεχόμαστε τις εργασιακές αλλαγές», λένε. Και όχι άδικα.
Ανάμεσά τους όμως υπάρχουν και οι «αντάρτες», οι οποίοι λένε το δικό τους «Όχι» σε μειώσεις μισθών και ωραρίων, πληρώνοντας όμως το τίμημα: Να βρεθούν εκτός μάχης. Ο εργασιακός πόλεμος συνεχίζεται με συγκρούσεις, που όσο θα διαρκεί η περιβόητη οικονομική κρίση θα γίνονται ολοένα και πιο σφοδρές. Και με απώλειες και στα δύο στρατόπεδα. Μη ξεχνάμε όμως ότι μπορεί κάποιος να κερδίζει μια μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο.
Της Εύης Σαλτού, "Ποιος θα κερδίσει τον πόλεμο;" (Σε ΠΡΩΤΟ Ενικό), ΤΑ ΝΕΑ
Μάρτιος 2009: Το επαναστατικό σύνθημα φαίνεται να μην έχει αλλάξει και πολύ, μόνο που σήμερα το φωνάζουν οι εργαζόμενοι σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, κρατώντας το χαρτί της απόλυσης και έχοντας απέναντί τούς τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις.
Η επανάσταση έχει ήδη ξεσπάσει. Η Γαλλία αποδεικνύεται ιδιαίτερα μαχητική. Χθες, Γάλλοι εργαζόμενοι σε εργοστάσιο αμερικανικής φαρμακευτικής εταιρείας έπιασαν όμηρο τον διευθυντή τους, διαμαρτυρόμενοι για τις 110 απολύσεις που εξήγγειλε. Λίγες μέρες πριν, την ίδια αντίδραση είχαν συμπατριώτες τους, απολυμένοι της SΟΝΥ ενώ άλλοι προτίμησαν με «όπλα» τους τα αυγά να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους για τους 1.100 υπαλλήλους που έβγαζε στον δρόμο η διοίκηση της εταιρείας ελαστικών Continental.
Στη χώρα μας, η επανάσταση δεν έχει ακόμη πάρει μαζικό χαρακτήρα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους εργοδότες να κερδίζουν προς το παρόν τη «μάχη». «Πυροβολούν» τους αντιπάλουςυπαλλήλους με τετραήμερα, διαθεσιμότητες, αλλαγές στις εργασιακές συμβάσεις, έχοντας βέβαια κρυμμένο άσο στο μανίκι: τις απολύσεις. Στο άλλο στρατόπεδο πάλι επικρατεί ανησυχία για το ποιες θα πρέπει να είναι οι επόμενες κινήσεις.
«Φοβόμαστε μήπως μείνουμε στους πέντε δρόμους, γι΄ αυτό δεχόμαστε τις εργασιακές αλλαγές», λένε. Και όχι άδικα.
Ανάμεσά τους όμως υπάρχουν και οι «αντάρτες», οι οποίοι λένε το δικό τους «Όχι» σε μειώσεις μισθών και ωραρίων, πληρώνοντας όμως το τίμημα: Να βρεθούν εκτός μάχης. Ο εργασιακός πόλεμος συνεχίζεται με συγκρούσεις, που όσο θα διαρκεί η περιβόητη οικονομική κρίση θα γίνονται ολοένα και πιο σφοδρές. Και με απώλειες και στα δύο στρατόπεδα. Μη ξεχνάμε όμως ότι μπορεί κάποιος να κερδίζει μια μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο.
Της Εύης Σαλτού, "Ποιος θα κερδίσει τον πόλεμο;" (Σε ΠΡΩΤΟ Ενικό), ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου